Բանակը ազգի սարսափն է. ոչ «1000 դրամների» օրենքին

«Թշնամու» գործողություններից վիրավորված կամ զոհված զինծառայողների անունից Ժողովրդից պարտադիր կերպով ամսական հազարական դրամ գանձելու մասին օրենքի հեղինակների` Հայաստանի իշխանությունների դեմ բողոքի ակցիա է անցել Երևանում: Քաղաքի տարբեր մասերում հայտնվել է «տղես զոհվեց՝ վարկերս փակեցի» գրառումը և #1000_դրամ հեշթեգը: Ակցիան զուգորդվում է հետևյալ տեքստով, որը տարածվում է համացանցում.

– Մեր հաշվին հարստանում են, մեր հաշվին քաղաքականություն են խաղում, մեր հաշվին մեզ իշխում են ու, հերթական անգամ, մեր հաշվին ուզում են «լավություն անեն»: Առաջարկում են ազգովի 1000 դրամ հավաքենք, բայց ոչ թե նրա համար, որ կարիք չլինի զոհվելու, այլ` զոհվելուց ավելի արխային լինելու, որ ոտքը կորցնելուց հանկարծ չմտածենք, թե Սերժի ու Ալիևի, Ամերիկայի ու Ռուսաստանի, տարատեսակ հարուստ ու իշխանավոր սրիկաների խաթեր ենք արյուն թափում: Առաջարկում են 1000 դրամ հավաքենք, որ իրենք մեզ ավելի հեշտ խաբեն:

Կարելի է շատ երկար խոսել, ինչ աղետալի բան է պատերազմը, բայց մարդիկ, թե՛ Հայաստանում, թե՛ Ադրբեջանում, առանց դրա էլ գիտեն դա: Չէ՞ որ իրե՛նց են մսաղացի մեջ գցում, չէ՞ որ իրե՛նց ընտանիքներն են բանակ տարված որդու համար սիրտը դող ընկած տուլիկ ուղարկում: Հարստահարված, իրավազուրկ, մեկը մյուսից ճնշված մարդիկ մոտիկից են ճանաչում պատերազմը, ու բարդ է գտնել այնպիսի մեկին, ով կասի. «պատերազմ եմ ուզում»:

Իշխանություններին պատերազմը ձեռք է տալիս. քանի պատերազմը չի ավարտվել, իրենց տեղերը տաք կմնան: Դրա համար էլ ջանք ու եռանդ չեն խնայում, որ հավերժացնեն պատերազմը ու բթացնեն մեր ցավը, բայց երբեք չլուծեն խնդիրը, երբեք չբուժեն ազգայնականության հիվանդությունը, որ անընդհատ նորանոր զոհեր է պահանջում:

Իշխանությունները նույնն են՝ մեկը մյուսից վատը, մեկը մյուսից հակաժողովրդական, մեկը մյուսից ստոր ու դաժան, և ամեն գրածը կարելի է վերագրել իրենց բոլորին: Բայց եկեք մենք մեր մասին խոսենք, Ադրբեջանի իշխանությանը քլնգելը թողնելով Ադրբեջանի ժողովրդին, ովքեր նույնպես հասկանում են այս ամենը, նույնպես դեմ են պատերազմին:

Մեր երկրում իշխանությունը վաղուց չի առաջարկել որևէ բան, որին հնարավոր կլիներ հավատալ: Ինչպե՞ս կարող ենք հավատալ, որ զոհվածների ընտանիքները և հաշմանդամները սրանից մի բան կստանան, եթե ամեն դրամի կեսը գնում է Սարգսյաններից մեկի գրպանը: Ինչպե՞ս հավատանք, որ այս գործը բարի է, եթե բանակում ինքնասպանության, սպայի ձեռքից հաշմանդամություն ձեռքբերելու կամ զոհվելու դեպքերը պարզապես չեն ընդունվում պետության կողմից. ձևակերպվում են որպես «թուրքի գյուլլի» զոհ: Միգուցե այս փողի մի մասն էլ այդ ընտանիքներին կտրամադրեն, որ բերանները փակ մնա:

Երբեք էլ բանակը լավ տեղ չի եղել, դժվար էլ դառնա: Բայց բանակ չգնալու համար մեր  մոտ մարդիկ երկրից են փախնում, երկու տարվա միջին եկամուտից ավել գումար են տալիս ու երակ են կտրում: Ասում են, թե բանակը ազգի պարծանքն է: Ո՛չ. բանակը ազգի սարսափն է: Ասում են, թե ապրիլից հետո Հայաստանում ազգային զարթոնք է և համախմբում, բայց բանակը կամավորական չի դարձել: Իշխանավորները իհարկե չեն հավատում սեփական ստերին և շարունակում են ստիպելով տանել բանակ, շարունակում են ճոռո-ճոռո խոսալ ու մեր հաշվին ապրել:

Նույնն էլ այս 1000 դրամները. ասում են, որ ժողովրդի համար է, բայց պարտադրում են: Ունես թե չունես, ուզում ես, թե չէս ուզում՝ ոչ ոք չի հարցնի: Նույնիսկ միմյանց օգնելու հարցը այլևս մեր հայեցողության տակ չի: Սա ժողովրդականության հետ ոչ մի կապ չունի, ավելին․ ցույց է տալիս թե որքան փտած կարող է լինել համակարգը։